بنیاد آلفرد مان- بنیاد تحقیقات پزشکی مستقر در کالیفرنیا با ایجاد فناوری های پیشرفته پزشکی برای افرادی که شرایط پزشکی ناتوان کننده دارند و هدف بهبود سلامتی و کیفیت کلی زندگی وجود دارد.

یکی از موضوعاتی که بنیاد روی آن تمرکز دارد ، از بین رفتن اندام است – موضوعی که تقریبا 1.7 میلیون آمریکایی در زندگی با آن مشکل دارند.

طبق گفته انجمن قطع عضو ، هر سال حدود 185،000 قطع عضو در ایالات متحده رخ می دهد – از این تعداد 97٪ اندام تحتانی هستند.

علل اصلی قطع عضو بیماری عروقی از جمله دیابت و بیماری شریانی محیطی و تروما است. تعداد بسیار کمی قطع عضو در اثر سرطان نیز ایجاد می شود.

مشکلات جسمی و روانی

افرادی که با مشکل قطع عضو زندگی می کنند می توانند از نظر جسمی و روحی دچار مشکلاتی شوند.

قطع عضو نه تنها یک وضعیت ناتوان کننده است بلکه می تواند باعث ایجاد شرایط دیگری شود که بر سلامت عمومی فرد تأثیر می گذارد. به عنوان مثال ، افراد دارای قطع عضو اندام تحتانی اغلب برای اینکه بتوانند روی سطوح مختلف زمین حرکت کنند، باید از انرژی بسیار بیشتری استفاده کنند.

هانکین می گوید: “انرژی اضافی و فرسودگی در سایر قسمت های بدن باعث ایجاد مشکلات پزشکی زیادی برای فرد دارای قطع عضو می شود.”

از نظر روانشناختی ، هانكین می گوید كه بسیاری از افراد دارای مشکل قطع عضو آمریكا احساس عدم كیفیت را در هنگام انجام مشاغل روزانه تجربه كنند. به عنوان مثال ، چیزی به سادگی برداشتن پول از کیف پول ممکن است در این افراد خیلی بیشتر طول بکشد ، که می تواند باعث خجالت فرد شود؛ مثل زمانی که فرد در یک فروشگاه مواد غذایی ایستاده است.

وقتی نوبت به عمل قطع عضو می رسد ، اندامهای پروتز اولین راهکار پیشنهادی هستند. اما هنکین می گوید احتمال قبول نکردن اندامهای مصنوعی توسط بدن- به ویژه اندام فوقانی – زیاد است. این امر به این دلیل است که بیشتر دستگاههای پروتز اندام فوقانی عملکردهای پیشرفته ای ندارند که فعالیتهای روزانه را به طور مؤثری انجام دهند.هنکین می گوید: “در نتیجه ، بسیاری از افراد به جای استفاده از این دستگاه ها آنها را در کمد قرار می دهند.”

اندام های مصنوعی از گذشته تا کنون

اعتقاد بر این است که اولین قدمت پروتز در جهان به بیش از 3000 سال پیش باز می گردد، پس از کشف یک انگشت جعلی ساخته شده از چرم و چوب بر روی مومیایی مصری که در سال 2000 در نزدیکی شهر باستانی تبه کشف شد.

اما مطمئناً ، پروتز از آن زمان تاکنون بسیار تغییر کرده است – عمدتا در عملکرد نه به شکلی که به نظر می رسد. در سال 1912 ، دیوید دورانس بازوی بدن را اختراع کرد. این وسیله ای بود که از بندهای چرمی و قلاب شکاف دار تشکیل شده بود. و افراد با استفاده از قدرت بازوی باقی مانده خود، می توانستند قلاب ها را باز کرده و وسایل را انتخاب کند.

برخی دانشمندان معتقدند که این آفرینش زمینه را برای اندام های پروتز در آینده فراهم می کند.

هانکین می گوید: “برای قطع عضو های اندام فوقانی ، دست و بازو رباتیک در سراسر جهان توسعه یافته است تا کمبودهای بدن را برطرف کند.

این دستها و بازوها به صورت دست انسان شکل می گیرند ، و به نظر می رسد چیزی شبیه به یک فیلم علمی تخیلی باشد.”

وقتی صحبت از پروتزهای اندام تحتانی است ، هانکین می گوید که فناوری در این مورد بیشتر پیشرفت کرده است:

“پا ، مچ پا و زانو قادر به استفاده از اندام های پروتز تحتانی برای رسیدن به یک راه رفتن طبیعی تر و در عین حال حل بخش اعظم فشارهای اضافی است.”

وی می افزاید که اجزای پروتزهای اندام تحتانی نیز بهبود یافته است ، به این معنی که آمپوت های اندام تحتانی قادر به مقابله با سطوح چالش برانگیز هستند و مسافت ها را بسیار آسان تر طی می کنند.

اما با چنین پیشرفت هایی در اندامهای پروتز ، چرا برخی از افراد احساس می کنند که اندام های پروتزی به اندازه کافی پیشرفته نیستند؟

آینده اندام های پروتز

به 20 سال پیش فکر کنید، در آن زمان اکثر ما تلفن همراه نداشتیم، اینترنت هنوز پیشرفتی نداشت و برای همه در دسترس نبود. نیازی به گفتن نیست ، قطعاً فناوری در 2 دهه اخیر پیشرفت کرده است. اما آیا دنیای اندامهای مصنوعی پیشرفتی داشته اند؟

هانکین می گوید: “بشر طی 20 سال گذشته پیشرفتهای چشمگیری در فناوری داشته است ، اما فقط اکنون شاهد پیشرفت هایی در پردازش سیگنال ، علوم مواد ، الکترونیک و غیره هستیم که روی اندامهای پروتز نیز اعمال می شود.”

اگرچه پیشرفت در اندامهای پروتز مفید بوده و به افراد دارای مشکل قطع عضو اجازه می دهد فعالیتهای روزمره را بهتر انجام دهند ، اما پیشرفت های دقیق و حساسی نداشته است. علاوه بر این ، عضو بدن قادر به کنترل اندام پروتز به طور طبیعی با ذهن خود نیست.

اینها موضوعات اصلی تمرکز برای تحقیقات اندامهای مصنوعی است و به نظر می رسد دانشمندان به راهکارهای حل این مشکلات نزدیکتر شده اند.

اخبار پزشکی به تازگی از اولین اندام پروتزی در جهان درباره دستی مصنوعی که با استفاده از سنسورها در زمان حاضر قادر به درک حس است خبر داده است.

این پروتز توسط Silvestro Micera و همکارانش از (EPFL) در سوئیس و دانشکده مطالعات پیشرفته (SSSA) ایتالیا ایجاد شده است.

دست مصنوعی حاوی سنسورها و الکترودها به بازوی فوقانی دنیس آابو سورنسن از دانمارک که دست چپ خود را در یک حادثه آتش بازی از دست داده بود وصل شد. تکانه هایی که توسط سیستم عصبی مرکزی قابل درک بود از طریق الکترودها ارسال می شدند و زمانی که سورنسن روی یک را مورد لمس کرد فورا آن را احساس کرد.

بنیاد آلفرد مان همچنین سنسورهای (IMES) ایجاد کرده است. این سنسورهای به یک عضو منتخب اجازه می دهد اندام مصنوعی خود را با افکار خود کنترل کند. سیستم IMES در حال حاضر تحت آزمایش های بالینی در ایالات متحده و اروپا است.

هانکین می گوید: “استفاده از سیستم هایی مانند این با اندام های رباتیک قوی و قابل اجرا بر روی محل قطع عضو قرار احتمالاً باعث کاهش رد توسط بدن ، افزایش عملکرد و ایجاد عضوی جدید می شود تا افراد از زندگی با کیفیت بهتری برخوردار شوند.”

واضح است که دانشمندان برای پیشرفت فناوری پروتز سخت تلاش می کنند. اما مانند همه پیشرفت های فناوری ، سرمایه گذاری نیز مهم است.

هنکین می گوید رویدادهای عمومی با حضور افرادی که مشکل قطع عضو دارند ، مانند پارالمپیک ، به مردم نشان می دهد که افراد دارای ضعف اندام، توانایی شرکت در فعالیت های روزانه را دارند و حتی می توانند از توانایی های افراد دارای اندام سالم فراتر روند – موضوعی که به افزایش سرمایه گذاری در فناوری پروتز کمک می کند. او اضافه می کند:

ما شروع به رسانه ایی کردن این نوع رویدادها می کنیم و حمایت باعث جذب مخاطب ، جذب تبلیغات و غیره می شود.من این موضوع را اصلی ترین جریان این نوع رویدادها می نامم – هرچه بیشتر افراد دارای اندام سالم در مورد جامعه قطع عضو بیاموزند و بدانند ، این پذیرش بیشتر خواهد شد که منجر به سرمایه گذاری بیشتر در فن آوری های کمکی خواهد شد.

” هنکین می گوید ، گذشته از فناوری حسی بهتر و قابلیت های کنترل ذهن، سرمایه گذاری بیشتری برای ایجاد فناوری باتری بهتر، مورد نیاز است. وی می افزاید: “اندام های روباتیک به قدرت نیاز دارند – اگر بتوانیم در اندام های کوچکتر و سبک تر توان کافی را ارائه دهیم ، این امر به نفع افراد قطع عضوی خواهد بود.

“علاوه بر این ، او می گوید که وزن اندامهای پروتز موضوع مهمی است. بنابراین، سرمایه گذاری در استفاده از مواد سبک وزن برای پروتز بهتر و کاربردی تر مفید خواهد بود.

به گفته هانکین ، چنین سرمایه گذاری هایی منجر به یک موضوع می شود: “فعال کردن عضو اصلی باقی مانده بدن برای بهتر کردن فعالیت های روزمره با اندام های بهتر، کاربردی تر و سیستم های هدایتی طبیعی تر.

با مطالعات بیشتر در مورد چگونگی بهبود اندامهای پروتز ، زمانی زیادی طول نمی کشد که این اندام های در سراسر جهان قابل دسترس باشند.

Source: www.medicalnewstoday.com