تحمل درد و رنج از دست دادن عضوی در بدن مانند قطع عضو زیر زانو، کاری بسیار سخت است و آزمایشی آزار دهنده و طاقت فرسا برای روح و جسم بیمار محسوب می شود. افرادی که پروتز زیر زانو دارند، برای آنکه در راه رفتن خود دچار مشکل نشوند، باید یک سری تمرین های ورزشی برای تقویت مفاصل انجام دهند.

اگر مایل هستید که هرچه زودتر توان زانوهای خود را بازگردانید، باید مفاصل خود را تقویت کنید و انعطاف پذیری آن ها را افزایش دهید. با انجام تمرینات دهگانه از زانوی مصنوعی و پروتز خود رضایت کامل خواهید داشت.

قصد داریم در این مقاله به شما کمک کنیم که با انجام حرکات ورزشی و موثر، رو به جلو حرکت کرده و راه را برای شما هموار کنیم.

انجام تمرینات دهگانه با داشتن پروتز زیر زانو!

مهندسی ارتو، به طراحی و تولید اندام های مصنوعی برای بیماران قطع عضو می پردازد که حرکت را برای آنان راحت تر کند. با پیشرفت علم و فناوری، تولید این ابزارهای مدرن، امکان حرکت را به بیماران باز می گردانند و بهبود کیفیت زندگی آن ها کمک می کند که با دنیای اطراف هماهنگ شوند.

هرچند که بهره گیری از بهترین و به روز ترین پروتزها بسیار کارساز است، اما باید با انجام تمرینات ورزشی و حرکتی، به تقویت پاها خصوصا زیر زانو بپردازید.

شاید احساس کنید با داشتن پروتز زیر زانو دیگر قادر به ورزش کردن نباشید، اما قهرمانان زیادی در جهان وجود دارند که با داشتن قطع عضو، نا امید نشده اند و به زندگی خود ادامه داده اند.

به همین منظور قصد داریم در این مقاله به معرفی ده تمرین ورزشی تقویت کننده برای افرادی که پروتز زیر زانو دارند بپردازیم که به آن ها و فیزیوتراپیست مربوطه کمک کنیم.

1.  کواد؛ عضلات چهار سر ران

کواد یا همان عضلات چهارگانه ران، گروهی از عضلات جلوی ران هستند که به محکم نگه داشتن پاها کمک می کنند. برای تقویت این عضلات، به صورت طاق باز دراز بکشید و زانوهای خود را روی زمین به مدت 5 ثانیه فشار دهید. این کار را برای هر دو پای خود یعنی پای سالم و پایی که پروتز زیر زانو دارد تکرار کنید.

2.  گلوت؛ عضلات باسن

عضلات باسن یا گلوتئال باید همواره قوی باشند که افراد را به راه رفتن تشویق کنند. در واقع این عضلات، عامل اصلی راه رفتن انسان هاست. به خصوص در پله ها به عضلات قوی باسن نیاز داریم.

برای تقویت عضلات گلوتئال افرادی که پروتز زیر زانو دارند، باید روی زمین به طور طاق باز دراز کشیده و عضلات باسن را منقبض کنید و به یکدیگر فشار دهید. این عمل را هر 5 ثانیه تکرار کنید.

روش دیگری که وجود دارد این است که روی شکم دراز بکشید، یک پای خود را بالا بیاورید و در همان حالت نگه دارید، سپس عضله آن طرف دیگر باسن را فشرده کنید. این روش در تقویت عضلات گلوتئال بسیار موثر است.

3.  عضلات مرکزی و اصلی بدن

یکی از تمرینات دهگانه که در تقویت عضلات کلی بدن افرادی که پروتز زیر زانو دارند، تمرکز روی عضلات اصلی و مرکزی بدن است.

برای انجام این تمرین، بالش یا جسمی را زیر زانوهای خود قرار دهید که کمی بالا بیایند؛ سپس  به حالت نشسته در آمده و بر روی بدن خود تمرکز کنید. با استفاده از عضلات شکمی شانه، سر و تنه خود را حرکت داده و بالا بیاورید. دقت داشته باشید که به گردن خود آسیب وارد نکرده و آن را خسته نکنید.

4.  تقویت عضلات شکم

برای انجام این تمرین باید افرادی که پروتز زیر زانو دارند، روی صندلی صاف بنشینند و یک توپ را بین زانوهای خود نگه دارند. سپس عضلات شکم خود را مهار و منقبض کنید و توپ را با زانوهای خود فشار دهید. این تمرین را مانند تمرین های نامبرده تکرار کنید.

5.  تقویت شکم و پهلو

در تمرین قبلی، توپ را بین زانوهای خود فشار می دادید، اما در این تمرین، توپ را برداشته و در همان حالت نشسته روی صندلی قرار بگیرید. ماهیچه های شکم را سفت و منقبض کنید و توپ را با دو دست نگه دارید و به پهلو بچرخید. در این حالت باید عضلات خود را منقبض و سپس رها کنید.

6.  انجام تمرین پل

یکی از بهترین ورزش هایی که چند گروه عضلانی را درگیر می کند، تمرین و اجرای حرکت پل است. در این روش به پشت و حالت طاق باز دراز بکشید. بهتر است این کار را روی یک تشک انجام دهید. آن پایی که پروتز زیر زانو دارد را خم کرده و کنار باسن قرار دهید.

با وارد کردن فشار روی پا، تنه خود را بلند کنید و روی دست ها قرار بگیرد. طوری که شبیه به یک پل منحنی شوید. سر و گردن خود را به سمت زمین خم کرده و گلوی خود را منقبض کنید. چند ثانیه در آن حالت بمانید و حرکت را دوباره تکرار کنید.

7.  هدف قرار دادن عضلات باسن

در این تمرین که هدف عضلات باسن است، به سمن پهلویی که تحت تاثیر قطع عضو قرار نگرفته است دراز بکشید و تنه خود را روی آرنج قرار دهید. سپس با تمرکز و استفاده از عضلات آرنج، تمامی بدن خود را بالا ببرید و در همان حالت نگه دارید. این روش، تمرینی برای تقویت عضلات باسن است.

8.  تمرین اسکوات

یکی از بهترین تمرین ها برای بهبود تعادل، انجام تمرینات اسکوات است. با کمک گرفتن از پایی که پروتز زیر زانو دارد، حرکت اسکوات را انجام دهید. این تمرین به عضلات چهار سر ران کمک کرده و تعادل شما را حفظ می کند. برای انجام بیشتر این تمرین، بهتر است از دیوار یا صندلی کمک بگیرد.

9.  عضلات بالاتنه

افرادی که پروتز زیر زانو دارند، باید عضلات بالاتنه آن ها قوی باشد. برای این کار بهتر است از تقویت بالاتنه و اندام تحتانی غافل نشوید. جوری خود را به انجام تمرینات موظف کنید که آمادگی بلند کردن هر چیزی را داشته باشید.

برای تقویت بازوها، وزنه بزنید یا روی یک صندلی بنشینید و تلاش کنید که خود را به آرامی با کمک دست ها و بالاتنه بلند کرده و نگه دارید. این ورزش تقویت کننده، به شما آموزش می دهد که چگونه کارهای خود را مانند بلند شدن از صندلی انجام دهید.

10.  کاردیو؛ تقویت قلب

با انجام این تمرینات سعی کنید به پروتز . اندام خود عادت کنید. آخرین تمرینی که به بهبودی تنفس و قلب شما کمک می کند، پیاده روی است. از خانه بیرون بیایید و خود را تشویق به حضور در جامعه کنید. با انجام پیاده روی، ضربان قلب خود را بالا ببرید و سلامت خود را تضمین کنید.

سخن آخر

قطع عضو و داشتن پروتز زیر زانو، چندان راحت نیست و نیاز به تقویت روح و جسم دارد. بهتر است به اندام خود کنار بیایید و با انجام تمرینات ورزشی تقویت کننده، به زندگی خود ادامه دهید.

سعی کردیم در این مقاله به معرفی ده تمرین ورزشی برای تقویت عضلات بدن مانند باسن، عضلات ران و بالاتنه بپردازیم. با به کار گیری این تمرینات، به خود و فیزیوتراپیست خویش کمک کنید که روند بهبودی شما سریع تر پیش رود.

تنها تهیه پروتزهای باکیفیت و مرغوب، کافی نیست. برای تقویت روحیه خود و بازگرداندن توانایی حرکتی و راه رفتن خود باید ورزش کنید و شرایط را بپذیرید. در جامعه حضور پیدا کرده و با انجام پیاده روی، به بهبود عملکرد قلب و عروق خود کمک کنید.

Source: www.orthoengineering.com

افرادی که با معلولیت مادرزاد متولد می شوند یا کسانی که به دلیل حادثه ای نقص عضو پیدا می کنند؛ هر دو گروه با چالش های بزرگی رو به رو خواهند شد.

زندگی به روال معمول و یافتن راهی جهت ورود به حیطه ای که به آن علاقه دارند؛ مسائل جدی زندگی افراد معلول است. به طوری که حتی برخی از افراد آمپوته به ورزش حرفه ای در زمین های بازی، استخر یا روی یخ علاقه دارند. متاسفانه برای برخی از این افراد ورود یا بازگشت به ورزش ساده نیست. پیشرفت جهان در پروتز سازی باعث افزایش ورود آمپوته ها به ورزش با استفاده از پروتز شده است.

در ادامه مطلب به موضوع ورزش افراد دارای نقصان عضو خواهیم پرداخت.

ورزش با پروتز

قطع یا نقصان عضو در ورزشکاران تاثیرات مخربی بر سلامت جسم و روان، فعالیت های فیزیکی و زندگی اجتماعی آن ها می گذارد. پروتز ها شانس دوباره ای به آمپوته های ورزشکار داده اند. علت و محل آناتومیک قطع عضو بر میزان توانایی ورزش فرد تاثیر مستقیم دارد.

اولین اظهارات ثبت شده در رابطه با قطع عضو ورزشکاران به سال ۱۹۰۴ میلادی بر می گردد. شخصی به نام جورج ایسر که پای چپ خود را در سانحه تصادف با قطار از دست داده بود و با پروتز چوبی خود در مسابقات المپیک تابستانی به رقابت با افراد سالم پرداخت. جورج ۶ مدال المپیکی شامل ۳ مدال طلا، در آن المپیک کسب کرد.

سال ۱۹۴۴ برای اولین بار از حرکات ورزشی جهت توان بخشی به افراد آمپوته استفاده شد. پس از اجرای مسابقات پارالمپیک بین المللی در سال ۱۹۶۰ میلادی، افراد آمپوته فرصت های بیشتری جهت شرکت در بازی های ورزشی پیدا کردند. پس از آن مسابقات المپیک هر ۴ سال به طور منظم اجرا می شود.

از جمله هایی که افراد دارای نقصان عضو در آن شرکت می کنند؛ باید به موارد زیر اشاره کرد.

راگبی با ویلچر

این بازی در سال ۱۹۷۷ در کانادا شکل گرفت و جز ورزش های المپیکی است. ورزشکاران این رشته دارای نقص ۴ عضو هستند و به ورزش با پروتز و ویلچر مخصوص راگبی می پردازند.

قوانین این بازی از قوانین بسکتبال با ویلچر، هاکی روی یخ، هندبال و راگبی شکل گرفته و یک ورزش ارتباطی مشابه فوتبال و راگبی است.

هر چند که زمین بازی راگبی با ویلچر و بسکتبال با ویلچر مشابه است؛ اما این ورزش ها با یکدیگر تفاوت دارند.

بسکتبال با ویلچر

این بازی پس از جنگ جهانی دوم در حدود سال های ۱۹۴۰ تا ۱۹۶۰ میلادی توسط آمریکایی ها شکل گرفت. در سال ۱۹۷۳ اولین جام جهانی بسکتبال با ویلچر برگزار شد.

قوانین بازی در بسیاری موارد مشابه بسکتبال افراد سالم است. یکی از قوانین متفاوت بسکتبال با ویلچر به تکنیک traveling مربوط می شود. این تکنیک زمانی درست انجام می شود که بازیکن پس از دریبل یا دریافت توپ بیش از دو بار به چرخ های ویلچر خود دست بزند.

در ادامه نیز باید حرکت کند و توپ را به زمین برند؛ سپس آن را شوت کند. ورزش با پروتز و ویلچر مخصوص تعبیه شده برای این نوع بسکتبال، وضع قانون متفاوت اما مربوط را ممکن کرده است. در بسکتبال با ویلچر، این وسیله جز بدن بازیکن محسوب می شود.

مسابقه موتور

ممکن است که هیچ ورزشی به اندازه مسابقات موتور سواری X-Games رقابتی نباشد. هم چنین بر اساس دستاوردها و تجارب ممکن است که هیچ قهرمانی در مسابقات X-Games به سان برنده مدال طلا یعنی مایک شولتز آمپوته نباشد.

مایک شولتز اتومبیل ران حرفه ای وسط یک مسابقه اتومبیل برفی به دنبال تصادفی، دچار قطع عضو در ناحیه پا شد. مایک نسبت به چگونگی بازگشت به مسابقات اتومبیل رانی نگران بود. علاقه او سبب شد که در طراحی پروتز خود به مهندسان کمک کند که تمام حرکات مورد نیاز جهت بازگشت و رسیدن به اوج قبل از حادثه را در ساخت پای مصنوعی او لحاظ کنند. در نتیجه بازگشت او به ورزش با پروتز مخصوصش ممکن شد.

پس از آن مایک شولتز جهت کمک به سایر ورزشکاران آمپوته و نقصان عضو شده، جهت بازگشت به ورزش با پروتز های اختصاصی، یک شرکت ساخت اعضای مصنوعی به نام BioDapt تاسیس کرد.

دو میدانی

اسکار پیستوریوس معروف به سریع ترین انسان بدون پا است. در ۱۱ ماهگی هر دو پای او را از زانو به پایین قطع کردند. با وجود آمپوته هر دو پا و با عشق، به ورزش با پروتز های مختلف و مخصوص در چندین رشته ورزشی از جمله راگبی با ویلچر، واترپلو و کشتی آزاد المپیک پرداخت. اسکار در سن ۱۸ سالگی به عنوان نماینده آفریقا جنوبی برنده مدال طلای پارالمپیک دو و میدانی معلولین شد.

او پس از دریافت مدال نقره دو و میدانی ۴۰۰ متر در آفریقای جنوبی، به مسابقات دو و میدانی انسان های سالم وارد شد.

فدراسیون جهانی دو و میدانی پس از تحلیل ورزش با پروتز های معروف به چیتا، حضور پیستوریوس را در مسابقات رسمی ممنوع اعلام کرد. سرانجام در سال ۲۰۰۸ پس از پیگیری های اسکار پیستوریوس، مجوز ورود او به مسابقات انسان های سالم صادر شد.

ورزش با پروتز های کربنی

تا کنون ایرادات بسیاری به اسکار پیستوریوس به دلیل ورزش با پروتز وارد شده است. کارشناسان دو و میدانی نسبت به حضور پیستوریوس در مسابقات انسان های سالم و ورزش با عضو مصنوعی او، نگران هستند. هراس آن ها به دلیل ورود تکنولوژی به ورزش است.

سایر ورزش ها و اعضا مصنوعی

ورزش هایی که اعضای قسمت بالایی تنه را درگیر می کند؛ دارای حرکات بسیار زیاد و تخصصی هستند. با این حال انجام اعمال لازم جهت ورزش با پروتزهای مخصوص امکان پذیر است.

ورزش هایی از جمله گلف، سافت بال، دوچرخه سواری، اسکی روی یخ، هاکی، بیس بال، ماهیگیری، قایق رانی، تیر اندازی با کمان، بولینگ و مواردی دیگر به پروتز های مخصوص و سفارشی مجهز شده اند. به طوری که علاقه مندان به حیطه تولید پروتزها، اعضای مصنوعی را همچون پروتزهای مخصوص مایک شوتلز و اسکار پیستوریس ساخته اند. هدف از ساخت اعضا مصنوعی ویژه افزایش امکان انجام حرکات لازم برای ورزش با پروتز است.

اهمیت پروتز در ورزش های حرفه ای

با پیشرفت روز افزون در زمینه طراحی و ساخت اعضا مصنوعی امید است که بستر مناسب جهت ورزش با پروتزهای اختصاصی برای معلولان با ناتوانی های فیزیکی گسترده تر فراهم شود.

ممکن است صحبت از کاربد اعضا مصنوعی جهت افزایش توانمندی افراد سالم در ورزش های حرفه ای، عجیب به نظر رسد. مزایای پروتز در برخی موارد قابل توجه است. بسکتبالیست ها به طور معمول با گذشت زمان دچار فرسودگی و تحلیل مفاصل زانو می شوند.

حال اگر امکان استفاده از پروتزهای مقاوم و تحلیل نیافتنی جهت جای گذاری در محل مفاصل بسکتبالیست ها وجود داشته باشد؛ توان فیزیکی و رقابت بازیکنان افزایش پیدا می کند.

برخی تحلیل گران اظهار دارند که در ورزش با پروتز، اعضا مصنوعی اختصاصی شده؛ مانند پاهای تیغه مانند پیستوریوس و پای مایک شولتز به نفع آمپوته استفاده کننده عمل می کنند. با وجود این پیشرفت ها هم چنان آزمایشی جهت بررسی تاثیر ورزش بر سلامت فیزیکی، روحی و روانی افراد دچار نقص عضو، انجام نشده است.

با وجود قوانین اعمال شده مربوط به ورزش معلولان گاه شاهد قوانین ناعادلانه و دستورهای اجرایی مربوطه هستیم. امید است با آگاهی بیشتر از نیازهای معلولان جهت ورزش با پروتزها، شرایط بازی منصفانه ای برای این افراد فراهم شود

در نتیجه

در طول این مقاله در رابطه با اهمیت ورزش با پروتز صحبت کردیم. در این باره گفته شد که بسیاری از ورزشکاران حرفه ای پس از قطع عضو با استفاده از اعضای مصنوعی ورزش خود را ادامه داده اند. به همین جهت امروزه افراد مشغول در حیطه تولید اعضای مصنوعی، در تلاش هستند که بهترین پروتزها را جهت ورزش تهیه کنند.

به طوری که علاوه بر ورزش های ذکر شده در طول مقاله، بسیاری از ورزش های دیگر نیز با استفاده از اعضای مصنوعی قابل اجرا باشند. همچنین در نهایت نیز به کاربرد پروتزها برای ورزشکاران سالم اشاره کردیم. بنابراین دانستید که با استفاده از این اعضای مصنوعی نه تنها زندگی ادامه دارد؛ بلکه ورزش نیز قابل انجام است.

Source: www.kenneyorthopedics.com, www.pubmed.ncbi.nlm.nih.gov, www.isaarsci.ir

پروتز جزئی زانو چیست؟

پروتز جزئی زانو؛ یک عمل جراحی باز مفصل زانو برای بیماران مبتلا به آرتروز پیشرفته یعنی بافت غضروف از بین رفته، استخوان های مفصل  در تماس با یکدیگر است  ، اما سایش در کل مفصل زانو پخش نشده و در ناحیه خاصی از قسمت داخلی یا خارجی مفصل زانو انجام می شود.

با پیشرفت آسیب مفاصل ، علاوه بر درد و محدودیت حرکات ، پاها تغییر شکل می دهد.  گروه بیمار هدف ، گروه بیمار میانسال و پیر است. حتی اگر ساییدگی زانو در ناحیه جزئی باشد ، نشستن ، بلند شدن و بالا رفتن از پله ها که نیاز به خم شدن زانو دارند بسیار دردناک و مشکل می شوند. آسیب غضروف جزئی و کلسیفیکاسیون در مفصل زانو ، محور بار مفصل زانو را مختل می کند و فرایند سایش پس از تجزیه محور بطور قابل توجهی سرعت می یابد.

پروتز جزئی زانو در بیماران 50 تا 60 ساله مبتلا به کلسیفیکاسیون پیشرفته زانو در یک ناحیه جزئی اجازه می دهد تا به یک زندگی عادی ، متحرک و بدون درد برگردند. انتخاب بیمار برای پروتز جزئی زانو بسیار مهم است. در این بیماران ، منیسک ، رباط های صلیبی خلفی و رباط های جانبی داخلی و خارجی باید سالم باشد.

انواع مختلفی از پروتزهای جزئی زانو برای قسمت داخلی و قسمت بیرونی زانو وجود دارد. قطعاتی که به عنوان غضروف عمل می کنند نیز ممکن است ثابت یا متحرک باشند.

مناسب ترین نوع پروتز جزئی زانو برای بیمار با معاینه  فیزیکی که با تصاویر اشعه ایکس و MR انجام می شود باید مطابق سن ، وزن  و حرکت بیمار بعد از درمان توسط متخصص انجام می شود.

پروتز جزئی زانو برای چه افرادی مناسب است؟

کلسیفیکاسیون مفصل زانو (استئوآرتریت) یک اختلال دژنراتیو است. کلسیفیکاسیون از قسمت خاصی از مفصل شروع می شود ، معمولاً از قسمت داخلی زانو (میانی) شروع می شود و در سراسر زانو پخش می شود.

متأسفانه ، هیچ درمانی جایگزینی برای پروتز کامل زانو برای بهبود طولانی مدت پس از گسترش ساییدگی مفصل به کل مفصل و از بین رفتن بافت غضروف و تخریب منیسک و لیگامان وجود ندارد.

پروتز جزئی زانو برای بیمارانی که ساییدگی مفصل در داخل یا خارج از زانو است و هنوز کل مفصل را فرسوده نکرده است مناسب است. این گروه از بیماران تقریباً 20٪ از بیماران دارای مشکل کلسیفیکاسیون هستند.

برای اینکه پروتز جزئی زانو موفقیت آمیز باشد ، بیشتر بافت های غضروف در مفصل زانو ، منیسک و لیگامان ها باید سالم باشد. بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید که باعث تخریب کل مفصل می شوند ، برای پروتز جزئی مناسب نیستند.

قبل از درمان پروتز برای مفصل زانو کدام روش درمانی قابل انجام است؟

سن بیمار هنگام تصمیم گیری برای انجام درمان در کلیه درمان های پروتز (پروتزهای نیمه و کامل زانو ، پروتزهای لگن ، پروتزهای مچ پا و شانه) یکی از مهم ترین معیارها است، این امر به این دلیل است که مواد خارجی مورد استفاده در درمان مفاصل با ساییدگی پیشرفته مناسب با بیمار دارای مدت زمانی معینی است.

در برنامه ریزی قبل از درمان ، زمان تخمین زده شده بهبود که به بیمار پس از درمان داده می شود ، طبق عمر مکانیکی مواد نیست بیشتر مواد پروتز می توانند طولانی تر از عمر انسان باشند.

از آنجایی که ساختار بدن و استخوان انسان در طی سال ها تغییر می کند ، دوره زمانی برای بهبود دوره پیوند مفصل و پروتز است.

در سلامت مفصل زانو؛ رویکرد صحیح در انتخاب مناسب ترین روش درمانی برای بیمار باید به شکل زیر باشد:

بیمار تا حد ممکن نباید تحت عمل جراحی قرار بگیرد و با توجه به سن و زندگی باید گزینه های درمانی (استراحت ، دارو ، ورزش ، کنترل وزن ،  تزریق داخل مفصلی ، درمان های PRP ، سلول های بنیادی) در اولویت قرار بگیرند.

پس از ارزیابی گزینه های درمانی غیر جراحی و انجام جراحی های بسته ، روش های درمانی جراحی باز باید آغاز شود.

مزایای پروتز جزئی زانو در مقایسه با پروتز کل زانو چیست؟

• در پروتز جزئی زانو ، ساختار طبیعی مفصل زانوی بیمار حفظ می شود ، یعنی منیسک ، لیگامان های صلیبی و قدامی و خلفی حفظ می شوند. این روش درمانی هیچ مانعی برای درمان های بعدی زانو ندارد.
• برش از پروتز کلی زانو کوچک تر است و این به معنی زخم و اسکار کم تری است.
• طول مدت بستری در بیمارستان در پروتز کل زانو 3 روز یا بیشتر است ، در حالی که میانگین بستری در پروتز جزئی زانو 2 روز است.
• پس از پروتز جزئی زانو ، دوره بهبود سریع تر و درد کم تر است.
• پروتز جزئی زانو ، مانند پروتز کل زانو بعد از عمل محدودیتی ایجاد نمی کند بلکه باعث تسکین درد می شود.

هدف از پروتز جزئی زانو چیست؟

هدف اصلی از درمان پروتز جزئی زانو ، رهایی بیمار از درد زانو و محدودیت حرکت ناشی از کلسیفیکاسیون پیشرفته در ناحیه محدودی از قسمت داخلی یا خارجی مفصل زانو است. تخریب مفصل می تواند با سرعت بسیار بالایی با درمان پروتز جزئی زانو متوقف شود. با پروتز جزئی زانو ، ساییدگی در مفصل زانو می تواند کند شود و فرایند منتهی به پروتز کامل زانو متوقف می شود.

پروتز جزئی زانو به محافظت از باقی مانده غضروف سالم ، رباط و منیسک کمک می کند. کلسیفیکاسیون زانو ، بیمار را به یک زندگی دردناک و بی قرار محکوم می کند ، از آنجا که بیمار به اندازه کافی حرکت نمی کند ، وزن آن افزایش می یابد و با افزایش وزن ، بار تحمل شده توسط مفصل افزایش می یابد و روند ساییدگی در مفصل تسریع می شود.

خیلی مهم است که هنگام ورود به این فرآیند دیر نشود، زیرا کلسیفیکاسیون یک اختلال دژنراتیو است، قسمت داخلی یا خارجی مفصل بسیار ساییده می شود و طی چند سال کل مفصل زانو دچار کلسیفیکاسیون می شود و روند تعویض کل زانو آغاز می شود.

علاوه بر پیشرفت های امروزی در پروتزهای مدرن و تکنیک های جراحی و افزایش امکانات تکنولوژیکی ، این امکان را فراهم می کند که با انتخاب بیمار مناسب و پروتز مناسب ، در مقایسه با سال های گذشته میزان بهبود  بیشتری را به بیمار ارائه دهیم.

Source: www.ortobiyoloji.com